Planet KIDS! 2016

– Stworzenie uczestnikom sytuacji kreatywnej pracy nad rozwojem własnych umiejętności ruchowych i tanecznych (m.in. zwinności, płynności, koordynacji, precyzji, harmonii, siły), poszerzaniem zakresu ruchu i świadomości ciała, budowaniem pewności siebie i poprawieniem samooceny, a także istotnymi z punktu widzenia integracji społecznej umiejętnościami pracy w grupie. Zaproponowane przez prowadzących narzędzia pracy, mają na celu obudzenie wśród uczestników potencjału twórczego poprzez odwrócenie ról dorosłego-prowadzącego i dziecka-uczestnika.
– Integracja osób dorosłych zaangażowanych w projekt, wypracowanie wspólnych celów i warunków współpracy, zapoznanie opiekunów z metodami pracy, omówienie potrzeb, szans i zagrożeń w pracy z wybraną grupą w celu zwiększenia efektywności planowanych działań.
– Przeprowadzenie zajęć teoretycznych dla młodzieży, wprowadzające do tematyki zajęć – przybliżenie form pracy z ciałem
– Zapoznanie się młodzieży z reperturem spektakli tańca, teatru fizycznego lub pokrewnych teatralnych form wykorzystujących techniki, jakie uczestnicy poznawać będą podczas projektu.
– Poprowadzenie warsztatu przez młodzież biorącą udział w projekcie dla młodzieży spoza projektu.

Projekt zakończył się pokazem pracy warsztatowej, w czasie którego odbyły się pokazy indywidualne i grupowe, adresowane do szerokiego grona odbiorców w mieście.

Projekt realizowany był w Młodzieżowym Ośrodku Wychowawczym, Wrocław ul. Borowska 101. 

W imieniu Stowarzyszenia Inicjatyw Twórczych Momentum, młodzieży, dyrekcji, koordynatorów , nauczycieli i przyjaciół zaangażowanych w projekt, zapraszamy wszystkich na finałowy pokaz pracy grup z Młodzieżowego Ośrodka Szkolno Wychowawczego przy ul. Borowskiej 101 z Wrocławia. Miejsce finałowych pokazów: Rotunda, ul. Borowska 174, 11-400 Wrocław, godz: 16:00

Będzie to performance zbudowanym z opowieści tanecznych, ruchowych.Na bazie tych historii eksplorując, zmieniając, dostosowując, wybierając, cała grupa wraz z prowadzącą wspólnie razem buduje opowieść taneczno-ruchową. Opowieść, która zaprosi widza do wejścia w świat ekspresji ruchowej i podążania za fantazją ciała, umysłu i emocji. Wspólny taniec, taniec solo, ruch, głos, różnorodna muzyka, która temu towarzyszy oraz rekwizyty, to narzędzia z których uczestniczki korzystają przy pracy twórczej przygotowując przedstawienie.

Rekwizyty mają za zadanie m.in. pobudzić do szukania nowych możliwości i jakości ruchowych, wzbogacić obraz artystyczny, inspirować wyobraźnię nie tylko tancerzy ale i widzów. Bardzo ważny jest tu aspekt współpracy uczestniczek przy tworzeniu przedstawienia – wzajemne słuchanie się, wypowiadanie swoich opinii, odważne mediacje – w ostateczności ma doprowadzić do wspólnej wizji. Poprzez współpracę i współdecydowanie tworzy się wspólne dzieło. Pokaz pracy będzie miał stylistke laboratoryjną. Zaistnieją zadania i sposoby jego realizacji w sposób spontaniczny. Ostateczny dobór elementów i ich charakter będzie zależny od samych jego wykonawców tworząc tym samym swoistą jakość tzw. teatru realnego gdzie różnica pomiedzy swiatem teatru a życiem codziennym jest swoiście zacierana, tzw. Nowy Cyrk odnosi sie do edukacji, indywidualnej twórczości i wspólnej zabawy.

Podstawowymi wartościami naszych spotkań były: relacje, uważność i zabawa jako jedna z najbardziej naturalnych aktywności w realizowaniu potrzeb ruchowych, poznawczych, emocjonalnych i społecznych człowieka.

Praca ze świadomością ciała, budzenia go na poziomach psycho-somatycznych w oparciu o różnorodne narzędzia treningowe, stały się praktyczną podstawą do tworzenia spektaklu. Jednak myślą przewodnią i inspiracją, wypełniającą strukturę ruchową, stały się teksty, zapiski zaczerpnięte z tzw „ Zeszytów ” rumuńskiego pisarza, filozofa, eseisty i teoretyka nihilizmu Emila Ciorana. Autor zwykł mówić iż ” radykalne wyzwolenie jest osiągalne tylko przez odzyskanie stanu pierwotnego, stanu najdoskonalszego, stanu sprzed narodzin. Prawda, to proces wyzwalania się od złudzeń iluzji”.

Nasze 3 miesięczne spotkania podzielone były na trzy bloki
1. rozgrzewka – budzenie – dostrojenie
2. warsztat ruchowo – taneczny ( fizyczny partnering, kontakt improwizacja, elementy sztuk walk, taniec współczesny, trening głosu)
3. praca nad odszukaniem w ciele własnych znaczeń ” płynących” z tekstów Emila Ciorana( min. „ Wyznania i anatemy) i próby przeniesienia oraz transformacji odkrytych ścieżek w intymnym procesie poszukiwań w tematyce obecności, atmosfery, kreacji ruchowej, ekspresji, fizyczności oraz kompozycji.
Koncepcja i realizacja: Aga Rybak, Jakub Gontarski, Katarzyna Wójciak, Daria Buchowicz, Irmina Józefiak, Wojciech Kołodziej, Mateusz Antonów, Mateusz Zieliński, Michał Zatrapa, Tymoteusz Noszczyk, Agnieszka Rybak, Jakub Gontarski, wsparcie Dorota Łaszewska.

Katarzyna Wójciak, Daria Buchowicz, Irmina Józefiak, Wojciech Kołodziej, Mateusz Antonów, Mateusz Zieliński, Michał Zatrapa, Tymoteusz Noszczyk

1) utwór: „ Loom of live” Aleksandra Osiecka-Skoblewska | production: JAMANSTUDIO | www.jamanstudio.pl
2) kompozycja dźwięków elektronicznych :Jakub Gontarski

Ireneusz Hilet

Jacek Niedzielski Niedziel

Fotografia to moje hobby bez którego trudno mi się obejść. Choć czasem dopada jakaś niemoc twórcza, to wciąż w głowie układam kadry i czekam jak myśliwy na swoją zdobycz. Tak właśnie traktuję aparat, przede wszystkim jako narzędzie do „ustrzelenia”, zamrożenia w kadrze tej jednej, konkretnej chwili, decydującego momentu bez którego cały spektakl tworzenia nie ma sensu. Myślę o sobie jako o myśliwym, który używa wszelkich zmysłów aby podejść jak najbliżej i dokonać dzieła najlepiej jak tylko mogę. Fotografując aktorów nauczyłem się, że muszę pracować przy bardzo wątłym świetle wyłapując w ułamkach sekund ich wzrok, twarz, ledwie dostrzegalne grymasy, kradnąc wręcz w ciszy napięcie pomiędzy artystami a widzami. Fotografia reportażowa, teatralna jest nieprzewidywalna, gdyż mogę jedynie założyć co będzie działo się na scenie kontrolując jedynie jej przebieg ale nigdy, jaką aktor wywoła reakcję u widza i gdzie należy wtedy się ustawić i co kadrować. Używam fotografii też jako laboratorium, próbując w różny sposób oddać statycznym obrazem wszystko to, co odbyło się w przedziale czasu. To jak sprasowanie tysięcy klatek, kadrów w ten jeden właściwy i najlepszy, który jest jak podróż przez całe zdarzenie.

Filip Pobłocki

Z wykształcenia antropolog kultury z zamiłowania filmowiec i kowal. Stypendysta na wydziale filmu i telewizji na Uniwersytecie Bilgi w Stambule.